De stal

In totaal wordt tussen de 84% en 90% van het totale aantal paarden in Europa gehouden in individuele huisvesting (boxen) en de rest in een vorm van groepshuisvesting. Met name bij de huisvesting van sportpaarden komt het veel voor dat het paard constant is gehuisvest in één stal (meer dan 20 uur per dag)

Een individuele box heeft een grote impact op het welzijn van paarden: er is meer dan voldoende onderzoek waaruit blijkt dat deze vorm van huisvesting leidt tot stress en stereotype gedrag (wat zich voornamelijk uit in repeterende bewegingen, als een vervanging voor de beweging die het paard niet krijgt), vooral als er naast opsluiting ook sprake is van sociaal isolement (dus als het paard geen soortgenoten in de buurt heeft, of deze niet kan zien). 

Een paard dat in een afzonderlijke box staat kan zich agressief gaan gedragen, naar zowel mensen als andere paarden. Een andere gedraging die we vaak zien is er een waarin ze niet reageren op de omgeving, wat we aanduiden met “learned helplessness”. Hiermee laat het paard zien dat het geen controle meer heeft over de omgeving en als het ware “uit” gaat, of zich terugtrekt. Maar ook het tegenovergestelde is mogelijk, waarbij een paard een extreme vorm van alert gedrag laat zien.

Vaak geldt dat hoe duurder of meer waardevol het paard is, hoe groter de kans is dat het in een box staat. De reden daarvoor is dat de eigenaren van deze paarden er bang voor zijn dat het paard beschadigd wordt (door andere paarden, of dat het andere paarden beschadigt). Vaak zijn het echter praktische overwegingen die vooral de eigenaar en verzorger het beste uitkomen. Een paard dat in de stal staat is makkelijker te verzorgen en op transport naar een wedstrijd te zetten dan een paard dat eerst uit de wei gehaald moet worden – met een grote kans dat het niet bijzonder schoon is.

In een stal waarin een paard alleen staat, is contact van groot belang. Mensen vervullen daar ook een belangrijke rol in. Een vriendelijke interactie tussen medewerkers van een stal en een paard komt dan wel niet volledig tegemoet aan de behoefte van een paard aan contact met soortgenoten, maar het is nog altijd beter dan geen contact. Nog beter is het om het paard te betrekken bij interacties, in plaats van alleen maar te laten toekijken. Als een paard periodiek contact met verzorgers heeft, dan is het veel minder angstig als het door andere mensen wordt benaderd.

Lesimple, 2020
McCann, 1986
Pedersen, 2004
Rose-Meierhofer, 2010
Ruet, 1990
Waring, 2003